ย้ายมาลงไว้ที่นี่เลยทีเดียว ท่ามกลางข่าวคราวร้อนระอุ

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

จากที่ได้ถกกับเพื่อนวันโน้นนน เกี่ยวกับอะไรๆ ในพิธีกรรมทางศาสนา ทำให้อยากเขียน note ขึ้นมาแลกเปลี่ยนกัน

เพราะอาจจะมีเพื่อนๆ ที่เคยสงสัย กำลังสงสัย และอาจจะเริ่มสงสัย ณ เวลาใดต่อจากนี้ไป

(เพื่อนจะอ่านมั้ย มันยาวเกิน 555 --- และเขียนๆ ไปเนี่ย ก็เป็นความเพ้อเจ้ออย่างหนึ่ง ^_^") 

ทำไมต้องสวดมนต์ขอพร 
ทำไมทำบุญแล้วต้องอธิษฐานนั่นนี่ ไม่อธิษฐานได้ป่ะ ไม่รู้จะขออะไร

(เราเคยขอให้โลกสงบสุขมาแล้ว ไม่รู้จะขอไรจริงๆ +_+)
ทำไมต้องกราบสามหน ทำไมต้องนโมตัสสะ

ทำไมต้องซ้ายย่างหนอ ขวาย่างหนอ ทำไมๆๆๆๆๆ

เอาคำถามกลางๆ ก่อน พระพุทธศาสนาสอนอะไร? กับ ทำไมต้องพุทธศาสนา?

ถ้าตอบตามตำราและครูบาอาจารย์ส่วนใหญ่ที่เจอมา
ก็จะตอบคำถามแรกว่า พระพุทธศาสนาสอนเรื่องทุกข์และการดับทุกข์ ! 

ตอนเด็กๆ ฟังแล้วก็ อืม...เหรอ...แล้วก็เข้าใจตามที่ท่านอธิบายให้เข้าใจ ตอบข้อสอบได้ ตามนั้น 5555 

คือจริงๆ แล้วต้องเรียกว่า เข้าหัว แต่ ไม่เข้าใจ

หลังจากเวลาผ่านไปกว่า 3 ทศวรรษ เราเริ่มตอบคำถามกับตัวเอง
(ซึ่งอาจจะไม่ถูกถ้าไปเทียบกับเกณฑ์บางอย่าง)

ว่า "พระพุทธศาสนาสอนเรื่องการใช้ชีวิต" ในทุกมิติด้วย
อยู่ที่คุณจะเลือกว่าต้องการมีชีวิตแบบไหน

อยากมีชีวิตแบบพ้นจากความทุกข์ เว่ียนว่ายตายเกิดก็มี
อยากมีชีวิตสุขีในแบบโลกๆ ที่ต้องปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นก็มี

อยากมีชีวิตส่วนตัวที่ไม่ต้องปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นก็มี

มีคำตอบที่ "จัดให้" ได้ทุกสภาวะชีวิต!!
แล้วยิ่งผ่านไปก็ยิ่งรู้สึกว่ามันใช่ มันถูก!!! อะไรจะดีขนาดนี้ ^_^ 

ที่น่าประหลาดใจคือ ก็เป็นคำสอนชุดเดียวกันนั่นแหละ
แต่การรับรู้ของคุณเองที่มีต่อคำสอนชุดเดียวกันนั้น มันจะเปลี่ยนไปตามเหตุ-ปัจจัย 

ด้วยความประทับใจในคำสอนดีๆ ที่พระพุทธเจ้า-มนุษย์คนนึงที่สามารถ
แสดงศักยภาพที่ดีที่สุดของมนุษย์ให้มนุษย์ด้วยกันเองรู้-

ว่าคน "คิดได้" "ทำได้" "เลือกได้" (จริงอยู่ว่ามันก็มีข้อจำกัดหลายอย่าง)

ทำให้เราตอบคำถามตัวเองได้อีกข้อ ว่า...

ทำไมต้องพุทธศาสนา? 

เสรีดี ใครก็อ่านได้ ศึกษาได้ ไม่ต้องเชื่อ ไม่ต้องแสดงตัวว่านับถือ

พระพุทธเจ้าเป็นแค่มนุษย์คนหนึ่ง ซึ่งเอาความจริงในธรรมชาติมาบอกให้ฟัง
ว่าเรื่องราวของชีวิต จิตใจ มันเป็นแบบนี้ มีปมอะไรตรงไหน

จะแก้ปมเหล่านั้นได้ยังไง >>>
เลือกเชื่อหรือเอาไปใช้ได้เลย ตามความชอบ ตามความเชื่อ ตามช่วงเวลาที่ใช่

เป็นหลักคำสอนที่ "เท่มาก" ในความคิดของเรา
(หลักคำสอนอื่นสำหรับเรา จะเป็นคำว่า ดี นะ แต่อันนี้ เท่ 5555)

และมันช่างเอื้อกันมากในเรื่องจิตวิทยา  

เลือกอ่านเอาในส่วนที่เป็น แก่น นะ พระสุตตันปิฏกบทดีๆ เยอะแยะ หนังสือธรรมะดีๆ ก็มีเยอะ 

สำหรับเรา >>> ชีวิตคือชั่วเวลานี้ 
และการใช้ชีวิตที่พุทธศาสนาสอน
ก็คือการเลือกที่จะใช้ชั่วเวลาในแต่ละขณะ

ที่คุณมีสิทธิ์ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

Life is a moment. Living is the way you choose to use each moment. 

ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าทำไมเราถึงเป็นคนที่เหมือนจะดี
แต่ก็ไม่สามารถเรียกได้ว่าเป็นคนดี 555
เพราะเราก็ทำมันทุกอย่างทั้งดีและไม่ดีนี่แหละ

การใช้ชีวิตอย่างปุถุชนคนหนา - ผู้ประกาศต่อหน้าพระอาจารย์ว่าหนูยังไม่อยากพ้นทุกข์-
มันก็เป็นอย่างนี้แหละเนอะ *(^_^)* 

...ท้ายนี้ขอบคุณเพื่อนเปิ้ลผู้มีบุญ เพราะฝนไม่ตกทำให้เราได้ไปถวายดอกไม้สวยๆ กัน 

ขอให้ความสงสัยทุกอย่าง พาให้ค้นหาและเจอคำตอบที่ดีและเหมาะสมที่สุดกับเปิ้ลนะ...

Delivering Happiness หรือในชื่อไทยเก๋ๆ ว่า
"ใช้ความสุขทำกำไร"
แลดูน่าสนุก แล้วก็สนุกจริงๆ

หนังสือที่บอกเล่าเรื่องราวของ "Zappos" ที่มีชีวิตชีวา พอๆ กับตัวคนเล่าเรื่อง Tony Hsieh, Zappos CEO

หนังสือเล่มนี้เป็น 1st Best seller ของทั้ง New york times และ Wall street journal มาตั้งแต่ปี 2010

ฉบับแปลไทยโดยสำนักพิมพ์ WELEARN ในปี 2013 แต่เราเพิ่งจะมาอ่านจริงจังในปี 2014 (อ่านไปก็คิดไปว่าทำไมไม่เห็นมาก่อนนะ หรือขายไปหมดแล้ววว)

จัดเป็นหนังสือธุรกิจเชิงชีวประวัติที่อ่านสนุกที่สุดเท่าที่อ่านมา อ่านกันวางไม่ลง รวดเดียวจบ! ถึงกับคลั่งไคล้ Tony กันเลยทีเดียว





มาเข้าเนื้อเรื่องกันดีกว่า >>>


หนังสือบอกเล่าเรื่องราวของ Tony Hsieh เอง นิสัยและความชอบส่วนตัวที่มุ่งมั่นจะตามล่าหาเงินตั้งแต่เด็ก ความเป็นอัจฉริยะในเรื่องการเรียน ความฉลาดแกมโกงที่จะไม่ต้องเรียนแต่เอาเวลาไปทำอย่างอื่น ... เช่น หาเงิน LOL

Zappos ไม่ใช่ธุรกิจตัวแรกของ Tony แต่อาจจะเป็นธุรกิจล่าสุด หรือสุดท้ายก่อนจะเขียนหนังสือเล่มนี้ ในความคิดส่วนตัวของเราๆ ว่า Zappos เองไม่ใช่ธุรกิจที่ประสบความสำเร็จที่สุดของ Tony (เมื่อเทียบในแง่ของ effectiveness มีหลายธุรกิจที่ Tony ไม่ต้องพยายามมากมายก็ทำให้รวยเวอร์) แต่ด้วยเพราะมันเป็นอะไรที่ต้องฝ่าฝัน แลกมาด้วยหยาดเหงื่อ แรงงาน พลังใจมากมายที่จะทำธุรกิจนี้ให้รอด มันจึงเป็นธุรกิจที่ทำให้คนทั่วโลก รู้จักเขาคนนี้ Tony Hsieh

ว่าจะเล่าให้ละเอียด...แต่ไม่บอกดีกว่า ไปหาอ่านเองดีมั้ย ^^ หนุกน้าาาาา

ข้อคิดที่ได้จากหนังสือเล่มนี้ >>>

เยอะมากกกกกกกกก หลายประเด็นจัด (ตอนที่ไปปีนเขาคีรีมันจาโรนี่ยกไว้เลย ปลี้มสุดละ)

เอาที่เกี่ยวกับการบริหารองค์กรให้กลายเป็นองค์กรที่มีแต่คนอยากร่วมงานด้วยดีกว่า

1. Tony เน้นการจัดการวัฒนธรรมองค์กร คัดเลือก ให้งานและเป้าหมายสุดท้ายขององค์กรที่โปร่งใส
   หล่อหลอมให้คนมีเป้าหมายที่สอดคล้องกัน ทุ่มเททำทุกอย่างให้องค์กรและตนเองขับเคลื่อนไปพร้อมๆ กัน (EE -> CE)
   Tony ได้ประสบการณ์จากบริษัทก่อนหน้าเกี่ยวกับเรื่องคน จึงระมัดระวังในการเลือกคนที่มีทัศนคติที่ดีในการทำเพื่อคนอื่น เพราะเน้นเรื่องการบริการลูกค้า ดังนั้น Zappos จึงไม่ลังเลที่จะยอมจ่ายเงินให้แก่คนที่พร้อมจะลาออกหลังจากพ้นสัปดาห์แรกของการอบรมพนักงาน ทำให้คนที่ไม่อินกับ Zappos มากพอ หายไปก่อนที่จะ "ก่อผลกระทบในทางร้าย" กับวัฒนธรรมที่ดีขององค์กร
2. เพื่อให้พนักงานทุกคนรู้สึกเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับเป้าหมายของบริษัท Tony ใช้การสื่อสาร
   ทุกเรื่องอย่างโปร่งใสและตรงไปตรงมา จากตัวของ Tony เอง ทำให้พนักงานทุกคนมั่นใจได้ว่าข้อมูลที่ได้รับเป็นเรื่องจริง ชอบตอนที่พูดถึงการต้องเลือกให้คน 8 คนออก เพื่อรักษาสภาพคล่องของบริษัท มันสะเทือนใจนะ แต่ดีใจที่ทุกอย่างจบลงด้วยดี
3. ที่ Zappos เน้นการเรียนรู้อยู่ตลอดเวลา ให้สื่ออิเล็กทรอนิกส์ให้เกิดประโยชน์สูงสุด ชอบตรงจะมีการเวียนหนังสือกันอ่านอย่างสม่ำเสมอ วัฒนธรรมที่โน่นเห็นได้ชัดว่าจุดนี้เข้มข้นสม่ำเสมอกันทุกคน เรื่องแลก/แนะนำหนังสือกันอ่าน Tony เป็นตัวตั้งตัวตีเลย
4. ที่ Zappos เน้นการส่งมอบความสุขให้ลูกค้า ดูแลลูกค้าเหมือนเพื่อน ทำให้เกิด brand loyalty สูง

จบแค่นี้ดีกว่า เอาเป็นว่าปลื้มมากกกก ไปหาอ่านกันดูนะ ^^


[เปลี่ยนใจคืนกำไรให้คนอ่านดีกว่า ... เดี๋ยวมาอัพเดตให้ละเอียดขึ้นนะคะ คิวบทความยาวมากกก]

Spoiled

ทั้งสองเรื่องสำหรับเราเป็นหนังที่สื่อถึง "ความสัมพันธ์ของคน" เหมือนกัน

ความกลมกล่อมของหนัง เรื่องที่สองอาจสู้เรื่องแรกไม่ได้
แต่ในเรื่อง social responsibility เรื่องสองกินขาด

(อันนี้ทำให้พาลคิดว่า อายุมีส่วนเกี่ยวข้อง)

เราชอบเรื่องแรกมากๆ เป็นหนังที่ดูได้หลายรอบ รู้สึกอบอุ่น...

มีความสัมพันธ์ระหว่างลูกค้าที่กลายเป็นเพื่อน

ความสัมพันธ์ระ4หว่างชายหญิงที่ขาดๆ เกินๆ คู่หนึ่ง

ความสัมพันธ์ระหว่างเด็กน้อย กับผู้ใหญ่

Keyword ของเรื่องสำหรับเราคือ 

"ความสัมพันธ์ของครอบครัว"

ชอบครอบครัวผิวสีมาก เป็นครอบครัวที่น่ารัก ชอบที่เค้าทำ "เพื่อกันและกัน" ได้จากใจ
โต้เถียง แสดงความคิดเห็น ยอมรับกันและกัน ห่วงใยกันและกัน

ฉากที่ประทับใจที่สุดคือฉากที่ cuba gooding jr. น็อค แล้วครอบครัวแทบจะหยุดหายใจตามไปด้วย
เฮ้ย...มันสุดยอด! นี่ละ spirit ของการเป็นครอบครัว เหมือนเค้าเป็นครอบครัวกันจริงๆ

เรื่องที่สองเป็นอีกมิตินึงเลย

Keyword ของหนังสำหรับเรา คือ "ความรับผิดชอบ"

ทั้งที่องค์ประกอบของหนังก็คล้ายกัน

ความสัมพันธ์ของชายหญิงคู่นึง

ความสัมพันธ์ของลูกค้าที่แทบจะกลายเป็นลูก

ความสัมพันธ์ระหว่างคนแก่และคนยังไม่แก่ 

ความสัมพันธ์ระหว่างคนที่มีฝันแต่มีข้อจำกัด กับคนที่มีพรสวรรค์แต่ไม่เคยฝัน

และก็เป็นหนังที่ดูแล้วรู้สึกว่า Human relationship is amazing! It's very precious 

เราชอบฉากที่อยู่อินเดีย โดยเฉพาะ...ตอนที่วิเวกพูดกับพระเอกว่า...

These boys from these villages, they don’t have these dreams.  

They don’t even leave their villages. 

So for them it’s life changing and for you a great responsibility.

จริง...คนเราเมื่อถึงจุดๆ นึง เราอาจจะคิดว่าทำเล่นๆ แต่กลายเป็นสิ่งที่เปลี่ยนชีวิตเราไปทั้งชีวิต

การที่มนุษย์เรามีความสัมพันธ์ระหว่างกันและกัน 

การที่เราใช้ความคิด มุมมองที่คนอื่นมีต่อเรามาสร้าง self concept ของเราเอง

ทำให้การทำอะไรต้องระมัดระวัง 

ถามว่าชอบสองเรื่องนี้ ถ้าให้เลือกดูซ้ำ จะเลือกเรื่องไหน .... 

เราดูหนังแขกบ่อยไปนะ ช่วงนี้ ... ^^"

โชคดีของทริส และของเรา ที่ได้ท่าน อ. ดร.บุญดี บุญญากิจ มาเป็นที่ปรึกษา 

อ.บุญดี เป็น Guru ด้าน Benchmarking ในเมืองไทย โดยท่านริเริ่มนำเข้ามาในไทยตั้งแต่ปี 2543
(ตอนนั้น เรายังเรียนอยู่เลย...) 

เมื่อเราถูกเรียกร้องโดยลูกค้าที่เคารพ และเป็นโชคของเราขนาดนี้ มีหรือเราจะปล่อยไป

อ.จึงได้ทำการ "แบ่งปัน" เสี้ยวความรู้ของ อ. เกี่ยวกับ Benchmarking ให้พวกเราที่ TAM 2 ฟัง 

เราเรียกการคุยกันนี้ว่า TAM Talk (^^ เลียนแบบ google talk) 

ต่อไปนี้ เป็นการถ่ายทอด "ตามความเข้าใจ" ของเรา 

Benchmarking คือ อะไร? 

Benchmarking คือ การเทียบเคียงการปฏิบัติ ในประเด็นที่เลือก กับ Best practices เพื่อปรับปรุงการปฏิบัติของเรา ให้ไปถึงจุดมุ่งหมายที่กำหนดไว้ 
ภาษาง่ายๆ ของเราคือ "เรียนรู้จาก Champ"

ข้อดีของ Benchmarking คือ การสร้างความสำเร็จแบบก้าวกระโดด !! ซึ่งเหนือกว่าการทำ Kaizen มันเป็น short cut นั่นเอง
[ความเห็นส่วนตัว : ชอบข้อดีอันนี้จริงๆ] 

เดิมที เรายังเข้าใจผิดว่า Benchmarking คือการเปรียบเทียบ แล้วเอาข้อมูลที่ได้ไปปรับปรุง อยู่เลย ซึ่งมันยังไม่ใช่ Benchmarking ทั้งกระบวนการ

• Benchmarking เป็นกระบวนการ ไม่ใช่แค่กิจกรรมการสำรวจข้อมูล เพื่อเอาข้อมูลที่ได้มาเปรียบเทียบให้รู้เฉยๆ หรือให้ตัดสินใจเฉยๆ แต่การตัดสินใจจะต้องนำไปสู่การปรับปรุงด้วย

• Benchmarking ต้องเกิดจาก "ความเต็มใจที่จะแบ่งปันข้อมูลร่วมกัน"  

• Benchmarking ก่อให้เกิดแรงฮึด "เค้าทำได้ 600% ทำไมเราจะทำไม่ได้"  

• Benchmarking ที่จะก่อให้เกิดความสำเร็จแบบก้าวกระโดด ต้องอาศัย "ความคิดสร้างสรรค์" จากการเรียนรู้ข้ามสายงาน หรือข้ามธุรกิจ มันทำให้เกิด "Innovation"
  [ชอบตัวอย่างที่ อ.ยกมา เป็นเรื่องการเคลื่อนย้ายผู้ป่วยจากห้องผ่าตัด ซึ่งเอาตัวเองไปเทียบเคียงกับการปรับแต่งรถระหว่างการแข่งขัน F1 และการเต้นรำ คุณพระ!!! คิดได้ไง???]

[รูปข้างบนนี้คือ Formal Benchmarking]

ก่อนที่จะทำ ต้องถามคำถามต่อไปนี้ ...

1. เป้าหมายเราคืออะไร?
2. เราอยู่ที่ไหน?
3. จะไปได้อย่างไร?
4. ใครที่เก่งที่สุด? (ในเรื่องนั้นๆ)
5. คนที่เก่งเขาทำอย่างไร? 
6. ทำอย่างไรจะได้อย่างเขา หรือดีกว่าเขา หรือเอามาใช้ในงานของเราได้?

ส่วนตั๊ว ส่วนตัว : ตื่นตาตื่นใจที่รู้ว่าจริงๆ แล้ว การเลียนแบบ / เรียนรู้จากประสบการณ์ / ความผิดพลาดของคนอื่น มันมีพลังมากกว่าที่คิด เพราะมันทำให้เกิดการเรียนรู้อย่างก้าวกระโดด 

อย่างเพื่อนที่ฉลาดลอก ... มีไม่ใช่น้อยที่ได้คะแนนมากกว่าต้นฉบับ ... เราไม่เคยเพราะ "สายตาสั้น" 555   

สองเรื่องนี้ ชวนให้คิดว่า ...เค้าเลียนแบบกันป่าวอ่าาาา

พล๊อตคือการติดต่อกันทางตัวอักษร

จดหมาย และ ไดอารี่

โดยไม่เห็นหน้า และเจอกันแค่ครั้งเดียว ตลอดเรื่องเหมือนกัน

แต่สองคนรับรู้ว่า ตนนั้น "รู้จักกัน"

แถมด้วยคำโปรย....

"Can you fall in love with someone you haven't met?"

"เป็นไปได้มั้ย ที่เราจะรัก คนที่ไม่เคยเจอ"

ลอกกันชัดๆ ! (ล้อเล่นนนน)

เรื่องคิดถึงวิทยา .... ชอบสไตล์การเล่าเรื่องของคนสองคน ชอบอารมณ์ของคนสองคน ชอบการเขียนบทของทีมเขียนบท GTH ทำได้ดีนะ

ทำเอาคิดถึงตอนฝึกสอน นึกถึงลูกศิษย์ที่...ตอนนี้ อายุเท่ารุ่นน้องที่ทำงาน
ขนาดครูแอนยังได้เป็นครู บางคนไม่แรงขนาดนั้นยังไม่มีใครรับเบยยย

คิดว่าคนที่ชอบ น่าจะเป็นคนที่เคยสอน หรือไม่ก็คนที่มีปมบางอย่าง

ปมที่ครูสองบอก...

"อย่างน้อย เราก็เป็นศิษย์โรงเรียนเดียวกันนะครับครูแอน ..."

สอง ... ถูกทิ้งวิทยา

หนังเรื่องนี้ไปฉายที่ญี่ปุ่นเดือน พ.ค. 59 ที่ผ่านมานี้เอง ชอบโปสเตอร์เวอร์ชั่นนี้ด้วย

The Lunchbox 

แรงดึงดูดเดียวที่ลากเข้าไปดูคือ โปสเตอร์ที่เห็น ณ วันสงกรานต์
หน้าลิโด้ ถึงกับเดินย้อนกลับมาอ่านเลย

เรื่องนี้สงสารนางเอกมาก...คือความรู้สึกมันค่อยๆ ปูมาเรื่อยๆ ว่าโดนหักหลัง
แต่พยายามเชื่อมั่นว่าไม่มีอะไร
พยายามทำทุกอย่างที่จะทำให้ความสัมพันธ์เป็นเหมือนเดิม
จังหวะที่รู้นี่....น๊อค หดหู่มากๆ ตามด้วยฉากที่พ่อนางเอกตาย แล้วแม่นางเอกบอกว่า หิว...

มันสื่อได้มากๆ ว่าเธอจะอยู่ไปทำไมใช้ชีวิตแบบนั้น? อยู่เพื่ออะไร?
ความหวังมีนิดเดียวจริงๆ คือการได้ไปอยู่ภูฎาน

พระเอกก็นะ...คือเพราะพลั้ง? เอาสนุก? เลยเขียนไปว่า ไปด้วย??
แต่จริงๆ แล้วตอนที่เค้านัดกัน ก็รู้สึกว่า อย่าให้เจอกันเลย
ภาพนางเอกในใจของเราที่ยังไม่ได้ทำอะไรผิด*รุนแรง* จะหายไป
(จริงๆ เธอก็ปล่อยใจไปเยอะแล้วแหละ นับว่าผิดโขอยู่
คือเราคิดว่า นางเอกยังไม่ได้หย่าหรือแยกกันอย่างเป็นทางการอ่ะ
มันคือยังผิดอยู่นะเราว่า)

แล้วก็ไม่เจอกันจริงๆ ค่อยยังชั่วหน่อย

(จริงๆ แล้วพระเอกเจอ...แต่หลบนางเอก สรุปเป็นการเจอข้างเดียว)

ชอบตอนจบ...ปลายเปิดดี เรื่องมันบังเอิญตั้งแต่แรก ก็เป็นเรื่องดีที่จะไม่ยัดเยียดตอนจบให้คนดู

พระเอกจะเจอนางเอกมั้ย...ก็ไม่รู้สินะ

ว่าแล้วก็สงสารทั้งสองคน ---เราไว้ใจความเหงาไม่ได้หรอก---
มันเป็นบ่อเกิดของการผิดศีลข้อ 3

แต่เราเอาใจช่วยทุกคู่นะ ให้ลงเอยกันด้วยดี

อย่างที่นางเอกบอกในตอนสุดท้าย

Maybe the wrong train can take you to the right station.