คิดถึงวิทยา (Teacher diary) VS คิดถึงโภชนา (Lunch box)

สองเรื่องนี้ ชวนให้คิดว่า ...เค้าเลียนแบบกันป่าวอ่าาาา

พล๊อตคือการติดต่อกันทางตัวอักษร

จดหมาย และ ไดอารี่

โดยไม่เห็นหน้า และเจอกันแค่ครั้งเดียว ตลอดเรื่องเหมือนกัน

แต่สองคนรับรู้ว่า ตนนั้น "รู้จักกัน"

แถมด้วยคำโปรย....

"Can you fall in love with someone you haven't met?"

"เป็นไปได้มั้ย ที่เราจะรัก คนที่ไม่เคยเจอ"

ลอกกันชัดๆ ! (ล้อเล่นนนน)

เรื่องคิดถึงวิทยา .... ชอบสไตล์การเล่าเรื่องของคนสองคน ชอบอารมณ์ของคนสองคน ชอบการเขียนบทของทีมเขียนบท GTH ทำได้ดีนะ

ทำเอาคิดถึงตอนฝึกสอน นึกถึงลูกศิษย์ที่...ตอนนี้ อายุเท่ารุ่นน้องที่ทำงาน
ขนาดครูแอนยังได้เป็นครู บางคนไม่แรงขนาดนั้นยังไม่มีใครรับเบยยย

คิดว่าคนที่ชอบ น่าจะเป็นคนที่เคยสอน หรือไม่ก็คนที่มีปมบางอย่าง

ปมที่ครูสองบอก...

"อย่างน้อย เราก็เป็นศิษย์โรงเรียนเดียวกันนะครับครูแอน ..."

สอง ... ถูกทิ้งวิทยา

หนังเรื่องนี้ไปฉายที่ญี่ปุ่นเดือน พ.ค. 59 ที่ผ่านมานี้เอง ชอบโปสเตอร์เวอร์ชั่นนี้ด้วย

The Lunchbox 

แรงดึงดูดเดียวที่ลากเข้าไปดูคือ โปสเตอร์ที่เห็น ณ วันสงกรานต์
หน้าลิโด้ ถึงกับเดินย้อนกลับมาอ่านเลย

เรื่องนี้สงสารนางเอกมาก...คือความรู้สึกมันค่อยๆ ปูมาเรื่อยๆ ว่าโดนหักหลัง
แต่พยายามเชื่อมั่นว่าไม่มีอะไร
พยายามทำทุกอย่างที่จะทำให้ความสัมพันธ์เป็นเหมือนเดิม
จังหวะที่รู้นี่....น๊อค หดหู่มากๆ ตามด้วยฉากที่พ่อนางเอกตาย แล้วแม่นางเอกบอกว่า หิว...

มันสื่อได้มากๆ ว่าเธอจะอยู่ไปทำไมใช้ชีวิตแบบนั้น? อยู่เพื่ออะไร?
ความหวังมีนิดเดียวจริงๆ คือการได้ไปอยู่ภูฎาน

พระเอกก็นะ...คือเพราะพลั้ง? เอาสนุก? เลยเขียนไปว่า ไปด้วย??
แต่จริงๆ แล้วตอนที่เค้านัดกัน ก็รู้สึกว่า อย่าให้เจอกันเลย
ภาพนางเอกในใจของเราที่ยังไม่ได้ทำอะไรผิด*รุนแรง* จะหายไป
(จริงๆ เธอก็ปล่อยใจไปเยอะแล้วแหละ นับว่าผิดโขอยู่
คือเราคิดว่า นางเอกยังไม่ได้หย่าหรือแยกกันอย่างเป็นทางการอ่ะ
มันคือยังผิดอยู่นะเราว่า)

แล้วก็ไม่เจอกันจริงๆ ค่อยยังชั่วหน่อย

(จริงๆ แล้วพระเอกเจอ...แต่หลบนางเอก สรุปเป็นการเจอข้างเดียว)

ชอบตอนจบ...ปลายเปิดดี เรื่องมันบังเอิญตั้งแต่แรก ก็เป็นเรื่องดีที่จะไม่ยัดเยียดตอนจบให้คนดู

พระเอกจะเจอนางเอกมั้ย...ก็ไม่รู้สินะ

ว่าแล้วก็สงสารทั้งสองคน ---เราไว้ใจความเหงาไม่ได้หรอก---
มันเป็นบ่อเกิดของการผิดศีลข้อ 3

แต่เราเอาใจช่วยทุกคู่นะ ให้ลงเอยกันด้วยดี

อย่างที่นางเอกบอกในตอนสุดท้าย

Maybe the wrong train can take you to the right station.