อาสาปลูกป่า​ ค่ายเยาวชนเชียงดาว​ 2563

ผู้จัดค่ายเล่าให้กลุ่มฟังว่า
เหตุผลที่ให้ทุกคนเขียนจดหมายถึงตัวเอง​ เป็นเหมือนการบันทึกความทรงจำที่เวลากลับมาอ่านอีกที​ เราจะได้อะไรจากมันมากมาย​และบางครั้ง​ก็มีน้ำตา
ตอนฟังเราคิดในใจ... เซนซิทีฟจัง
แต่พอกลับบ้านมาดูรูปงานเก่าๆ​ ที่เราเคยไป​เราก็น้ำตาร่วงเหมือนกัน​ ด้วยอารมณ์​หลากหลายปนกัน​ คิดถึง​คนทุกคนที่เจอ​ ขอบคุ​ณน้ำใจและมิตรภาพ​ที่ทุกคนมีให้​ ดีใจที่ตัวเองได้ออกไปทำอะไรแบบนั้น​ เอาเป็นว่า​ เราเริ่มจากการบันทึกโน้ตที่เขียนในทริปสั้นๆ​ นี้ก่อนแล้วค่อยกลับมาย้อนรำลึกถึงทริปที่ผ่านๆ​ มาแล้วกัน

25-26 กรกฎาคม​ 2563
ค่ายเยาวชนเชียงดาว
ถึง..เรา

สองวันนี้มาปลูกป่าได้อย่างที่ตั้งใจ​ซึ่งน่าดีใจมากที่อาการป่วยทั้งที่เท้าขวาและอาการปวดท้องไม่กำเริบขึ้นมา​ เรายังทำกิจกรรมต่างๆ​ ได้ค่อนข้างปกติ​ ถึงแม้จะรู้สึกว่า มันอ่อนแรงลงจากแต่ก่อนก็ตาม

ด้านจิตใจที่วุ่นวาย​ มันสงบลงจริงๆ​ นะ​ กลับไปเราคงสงบขึ้น​ วางใจเป็นกลาง​ เป็นธรรมชาติมากขึ้น​

ขอบคุณ​บี​ และโอกาสทุกอย่างที่ทำให้เราได้มาในครั้งนี้

Bye
See you next trip

บริเวณหน้าบ้านพักเจ้าหน้าที่อุทยาน.. ที่ไม่มีคนอยู่